پارسوماش خبر / سعید مرادی: شرکت پخش فرآوردههای نفتی شهرستان مسجدسلیمان، با انتشار اطلاعیهای از عشایر ساکن در بخشهای مرکزی و چلو که به شبکه گازرسانی شهری دسترسی ندارند، خواسته است تا برای دریافت نفت سفید، از طریق سامانه «سدف» به صورت اینترنتی ثبتنام کنند.
این در حالی است که بسیاری از ساکنان مناطق روستایی این نواحی، برای دسترسی به اینترنت مجبورند مسافتی بیش از ۴۰ تا ۵۰ کیلومتر را طی کنند. این مسیر طولانی، دشوار و پرهزینه، دریافت یک ماده سوختی ضروری را به چالشی غیرمنطقی و طاقتفرسا تبدیل کرده است.
به گزارش پایگاه خبری پارسوماش خبر بر این اساس، درخواست منطقی ساکنان محلی این است که شرکت پخش، علاوه بر راهاندازی دفاتر یا نمایندگیهایی در مراکز تجمعی و قابل دسترس، نسبت به ارسال تانکرهای سوخترسان به مناطق صعبالعبور نیز اقدام کند تا مشکل اصلی روستاییان و عشایر برطرف شود.
متأسفانه، رویکرد فعلی شرکت پخش، نمونهای بارز از نادیده گرفتن واقعیتهای میدانی و شرایط ویژه جوامع محلی است. الزام به ثبتنام اینترنتی برای عشایری که در مناطق محروم و دورافتاده زندگی میکنند بدون تأمین زیرساختهای ارتباطی لازم، در عمل به معنای ایجاد تبعیض ساختاری در دسترسی به خدمات پایه است. علاوه بر مشکل دسترسی به اینترنت، آشنایی نداشتن بسیاری از عشایر با فرآیندهای ثبتنام آنلاین و دشواریهای سفر به نقاط دور، از دیگر موانع پیشروست. بنابراین، اجرای این سیاست یکسانساز، بدون لحاظ کردن شرایط خاص جغرافیایی و اجتماعی، در نهایت به حذف آسیبپذیرترین اقشار از چرخه خدمترسانی منجر خواهد شد.
محول کردن تمامی مسئولیت ثبتنام به دوش مردم، در حالی که شرکت خود را از ایجاد سازوکارهای خدماتی در دسترس معاف میکند، با روحیه خدمترسانی مطلوب در تضاد است. درخواست مردم برای استقرار نمایندگی در نقاط مرکزی و ارسال تانکرهای سوخت، راهحلی عملی و مبتنی بر واقعیتهای محلی است که میتواند بخش عمدهای از مشکلات را مرتفع سازد. بیاعتنایی به این پیشنهاد، نشاندهنده عدم انعطاف و نادیده گرفتن خرد جمعی است.
راهحل فوری در این شرایط، استقرار واحدهای سیار ثبتنام و مشارکت سازمان امور عشایر ـ به ویژه با توجه به فقدان دهیاری در بسیاری از روستاها ـ برای ارائه خدمت در محل زندگی عشایر است. همچنین پیشنهاد میشود با تشکیل شورای عشایری به ریاست استاندار خوزستان، جهت رفع نظاممند این معضل چارهاندیشی شود. در بلندمدت نیز با تسریع در پروژههای گازرسانی، بهبود زیرساختهای ارتباطی و آنتندهی در مناطق محروم، و بازنگری اساسی در دستورالعملهای خدماترسانی، میتوان بستری برای دسترسی عادلانه تمامی اقشار به خدمات پایه فراهم آورد.
در پایان باید تأکید کرد: هنگامی که ابزارهای دیجیتال، جایگزین تفکر خدمترسانی میشوند، نتیجه چیزی جز تعمیق محرومیت و حذف نیازمندان واقعی نخواهد بود.
